Albert Boerhof halve eeuw bij Schagen/Steenbrekerij

Vijftig jaar bij dezelfde baas, dat komt tegenwoordig niet vaak meer voor. Maar Albert Boerhof heeft het bereikt. Als 15-jarige knul werd hij door zijn vader meegenomen naar de Steenbrekerij. Het bedrijf verkaste naar de overkant, maar Albert bleef als chauffeur trouw aan zijn werkgever. Eerder deze maand werd het jublieum samen met andere jubilea goed gevierd met een etentje bij de Herderin.

Maar vandaag is het dus exact een halve eeuw geleden dat Albert aan de slag ging bij de Steenbrekerij Hasselt. Hoe hij zijn eerste en enige baan kreeg ging eigenlijk buiten hem zelf om. “Ja, ik heb m’n school niet afgemaakt. Ik zat op de Ulo in Zwolle en ik deed alles op z’n boerenfluitjes, dus toen kon ik vertrekken na het derde jaar.” Albert kon er niet echt mee zitten toen. “Ik dacht mooi, dan neem ik eerst nog een paar weken vakantie. Maar daar dacht m’n pa anders over. Ik was nog geen dag van school en toen werd ik al naar de Steenbrekerij gestuurd.” Zin of geen zin, dat deed er toen niet toe. “Ik zag mezelf sowieso niet op kantoor zitten, dus dit was altijd beter. Ik vond de Steenbrekerij als kind al een ‘El Dorado’, een avontuurlijke plek met al dat steen en grind. Ik moest m’n vader altijd al zijn lunch komen brengen.”

Toen, in 1969, was het bedrijf gevestigd bij Haven De Beer. De naam van Multimate ‘De Breker’ verwijst nog naar de Steenbrekerij. De firma was opgericht door de familie Kuiper. Zij kwamen uit Limburg, en gevestigd in Hasselt lieten zij vanuit het zuiden schepen met natuursteen aanvoeren. Die grote blokken steen werden dan in silo’s -als in trechters- aan de onderkant gebroken door een zogeheten ‘voorbreker’. Het gesteente werd vervolgens verwerkt tot verschillende grootten.

“Er was altijd machtig veel te doen, dus ik kon zo beginnen. Het had niet echt een functieomschrijving wat ik deed, maar ik liep gewoon mee en leerde van alles.” Al zijn rijbewijzen kon hij bijvoorbeeld gemakkelijk halen. “Op het terrein reden we toen rond in van die legervoertuigen. Die had Kuiper van de dump, waren van de geallieerden geweest.” Later belandde Albert ook op de sjofel, om uiteindelijk hoofdzakelijk als vrachtwagenchauffeur actief te zijn.

Begin jaren’ 90 sloot eigenaar Schagen de steenbrekerij en haalde alle werknemers naar ‘de overkant’ op het industrieterrein. “Wijzelf, een man of zes à zeven vonden het doodzonde dat die brekerij dichtging.” Maar ondanks de verandering van werkcultuur op de andere locatie bleef Albert zijn baas trouw. “Aan Kuiper had ik ook altijd een machtig goede baas, erg betrouwbaar. Ook heb ik met veel fijne collega’s gewerkt. Sommige zag ik ook in de weekenden met de vrouw erbij.”

“Ik heb er wel eens over nagedacht hoor, om wat anders te gaan doen. Ik kon zo het internationaal transport in. Goed verdienen, maar dan was ik dagen van huis geweest door het werk. Ik vind familie belangrijk en zag het niet zitten zoveel weg te zijn.”

Naast het plezier in zijn werk kreeg Albert ook te maken met twee noodlottige ongevallen. Beiden volledig buiten zijn schuld om, maar de herinneringen aan beide aanrijdingen blijven uiteraard. “Ik zit er soms nog wel aan te denken”, vertelt Albert.

Over een paar maanden gaat hij met pensioen, maar hij zal voldoende om handen hebben. “Er wordt aan alle kanten aan mij getrokken door verenigingen. Ik mag ook graag reizen maken.” Hij werd zelfs nog gepolst om nog even door te gaan met werken. “Waarom ga je niet door tot je zeventigste”, werd mij gevraagd op het werk. “Ik weet eigenlijk niet of dat een serieuze vraag was. Maar misschien wil ik nog wel op oproep wat doen voor Schagen. Korte ritjes maken met asfalt of grind. Het werk gaf me altijd veel plezier.”