Relatieadvies (Column Teunie Rijfkogel)

Misschien is het mijn leeftijd, misschien zijn ze bang dat ik het niet red in mijn eentje of misschien gunnen ze me gewoon een leuke vent. Ik heb werkelijk waar geen flauw idee. Wat ik wel weet is dat ik tegenwoordig te pas en te onpas relatieadvies krijg. Ongevraagd. Van het “Nou meid, ik zou maar zorgen dat er snel eentje bijkomt,” van de man die de ramen van mijn huis komt opmeten (Whut? Ja, echt!!) tot de opmerking van m’n baas die me aan een collega probeert te koppelen: “Is ….. niet wat voor je?” Ik heb alles al meegemaakt zo onderhand. Gek eigenlijk. Anderen lijken zich er meer mee bezig te houden dan ikzelf.

Zo zat ik een tijdje terug bij een opdrachtgever aan de keukentafel toen het ook weer raak was. Daar gáán we weer, dacht ik hoofdschuddend. “Heb je alweer een vriend?” vroeg hij. ‘Nee.’ “Ga je elk weekend wel stappen dan?” ‘Nee, moet dat dan?’ “Ja, waar wil je anders een vent tegenkomen?” ‘Nou eh, weet ik veel. Gewoon. Ergens. Hallo, ook buiten de kroegen en feesttenten zijn mannen hoor!’ antwoordde ik verontwaardigd. Hij keek me aan alsof ik iets geks zei. “Weet je wat jij moet doen? Een leuke boer zoeken! Stadsen zijn niks voor je!” Nee, daar was ik zelf inmiddels ook al wel achter. Ik besloot mijn koffie maar snel achterover te gooien en weer aan het werk te gaan. Man, man, man (…)! Wat een gesprek ook weer.

Toen ik later die dag thuiskwam besloot ik voor de zekerheid wel even in de spiegel te kijken om te zien of ik er soms uitzag als een hopeloze 25’er, maar gelukkig, dat was niet zo. Ik zag alleen mezelf: een eigenzinnige, vrolijke en tikje bijdehante meid die geniet van haar vrijheid, die kan doen en laten waar ze zin in heeft en kan werken zoveel ze wil. Iemand die met gaten in haar sokken rondloopt omdat ze nou eenmaal geen betere kan vinden, die haar vrije avonden slijt met verslavende series of een goed boek, die altijd (vals maar dolenthousiast 😆 ) meeblèrt met de radio, haar best doet om af en toe een lezenswaardig stukje te schrijven en maar niet snel genoeg vooruit kan komen met Candy Crush.

Nee lieve mensen, ik weet wel dat jullie het goed bedoelen, maar wees gerust: ik heb nog geen last van rammelende eierstokken. Ik kan prima mijn eigen boontjes doppen en loop bovendien niet zo snel warm voor halfbeschonken mannen met glazige ogen die in een willekeurige kroeg of feesttent met domme teksten of een bezitterige arm mijn aandacht proberen te trekken. Wie mij in het vervolg dus vraagt of ik niet te kritisch ben wat mannen betreft, zal ik steevast blijven antwoorden dat je niet alles moet willen hebben wat voor je neus langsloopt. Ik heb nog niet zo’n haast…